Szkoła Podstawowa nr 4 w Dębicy

 Zdaję sobie sprawę, że czasami diagnoza dziecka, jest trudnym momentem w życiu rodzica. Wtedy pojawia się czas wielu pytań i szukania odpowiedzi. Jak będzie wyglądała przyszłość mojego dziecka? Czy z określoną diagnozą będzie mogło sprostać wymaganiom, jakie stawia obecny czas? Co zrobić, by mu pomóc? Jaka terapia będzie dla niego najlepsza? Na czym ona będzie polegała? Jak wobec tego zmieni się życie rodziny? Czy uda się wypracować umiejętności, których dziecko nie posiada? Czy  podołam temu wyzwaniu? Jak to udźwignę? I wiele, wiele innych.

Te pytania, są jak najbardziej naturalne. Naturalne jest także to, że rodzic w tym trudnym czasie skupia się na dziecku. Uruchamia wszystkie pokłady wewnętrznej mocy i zasobów, by jak najlepiej mu pomóc.

Tylko jak dać wsparcie dziecku, kiedy sama/sam przeżywam trudne emocje? Kiedy sama/sam nie potrafię sobie z nimi poradzić? Kiedy nie rozumiem, dlaczego moje dziecko w większości sytuacji reaguje złością, lękiem bądź trudnymi zachowaniami w domu czy w szkole. Kiedy nie rozumiem, dlaczego mnie nie słucha. Dlaczego nie chce się uczyć, a chętnie zgłebia wiedzę na ulubione tematy. Kiedy nie wiem, dlaczego unika niektórych dźwięków, jest w ciągłym ruchu albo nie lubi dotyku lub lubi go w nadmiarze (przytula się, przyciska, obija o ściany)? Dlaczego zdecydowanie wybiera samotną zabawę a nie towarzystwo innych. Dlaczego reaguje nieadekwatnie do sytuacji, przerywa rozmowę innym, narzuca swoje ulubione tematy. Nie czyta i nie rozumie emocji u innych. Odbiera wszystko dosłownie. Ma duże problemy z koncentracją uwagi. Zazwyczaj nie kończy zadania lub domowych obowiązków.

Drogi Rodzicu!

To wszystko może przytłaczać, lecz  chciałabym Ci powiedzieć, że, żeby dać wsparcie swojemu dziecku, musisz najpierw zadbać o siebie. Musisz podejść do siebie ze zrozumieniem, wrażliwością, empatią, największą troską. Musisz zadbać o swoje potrzeby, by później móc zadbać o potrzeby swojego dziecka. Chciałabym Ci również powiedzieć, że nie jesteś sam. Jest wiele miejsc, w których znajdziesz wsparcie. Wystarczy się na nie otworzyć.

Jeżeli jesteś na to gotowy, poszukaj wsparcia terapeutycznego. Bezpiecznego miejsca, w których opowiesz o swoich obawach, lękach. Miejsca, w którym ktoś będzie Ci towarzyszył w procesie odkrywania siebie, porządkowania wewnętrznego chaosu, lęku, smutku. W codziennej pracy widzę, jak bardzo takie wsparcie jest potrzebne i jak bardzo pomaga. Takim miejscem może być szkoła i gabinet pedagogiczno-terapeutyczny, którym dysponujemy. W atmosferze zrozumienia i akceptacji możesz (jeżeli zechcesz), opowiedzieć  o swoich problemach w relacji z dzieckiem. Wiedz, że nie pozostawię Cię bez wsparcia i odkrycia razem z Tobą dróg wyjścia.

Kolejnym sposobem jest nawiązanie kontaktu z rodzicami dzieci, znajdującymi się w podobnej sytuacji życiowej. Obecnie jest sporo wirtualnych grup, zrzeszających rodziców dzieci ze specjalnymi potrzebami. Świadomość, że nie jestem z tym sam, możliwość opowiedzenia o tym, jak to wygląda w mojej rodzinie, może pomóc. To naturalna sieć wsparcia.

Jeżeli nie rozumiesz, dlaczego Twoje dziecko zachowuje się w taki, a nie inny sposób, rozmawiaj z terapeutą prowadzącym Twoje dziecko. Pytaj, szukaj wsparcia informacyjnego. Pamiętaj również, że masz pełne prawo wiedzieć, jaką metodą pracuje terapeuta Twojego dziecka, jakich umiejętności uczy na danym etapie. Rozwiewaj wszystkie swoje wątpliwości. Z doświadczenia wiem, że często trudne dla rodzica jest to, czego nie rozumie. Dlatego tak ważna jest otwarta rozmowa i psychoedukacja. Terapeuta pomoże Ci zrozumieć, na czym polega trudność dziecka.

Bądź dla siebie akceptujący i  wyrozumiały, jednocześnie chroniący i wymagający jak najlepszy rodzic. Masz prawo do wszystkich emocji. Masz pełne prawo czuć, to co czujesz!

                                                                                                pedagog specjalna - Renata Kut - Piątek